Willem Vermandere (°1940) is afkomstig uit het West-Vlaamse Lauwe, gelegen tussen Wevelgem en Menen. Zijn bekendste “hit” – een verkeerd woord, we beseffen het – begint overigens met de gesproken tekst “Tussen Kortri(j)k en Lauwe”. We hebben het natuurlijk over “Blanche en zijn peird”. Hoewel hij van Zuid-West-Vlaanderen afkomstig is, wordt Willem Vermandere vooral met de Westhoek geassocieerd. Hij woont er al decennia in de schaduw van de kerk van Steenkerke bij Veurne.
Met wat geluk kom je hem op zondag tegen bij de aperitief in Eetcafé Kunstemaecker (“In de hemel is geen bier”). Als we ons goed herinneren heette dat café vroeger overigens “In de Zwaan”, maar we kunnen de bal ook misslaan. Vroeger ontmoeten we Willem ook af en toe in Islandia, een restaurant in Oostduinkerke, intussen helaas door pensionering gesloten. We herinneren nog ons hoe hij binnenkwam: “’t doet deugd van hier nog ne kjè te zin. ’t Is were veel te lange geleden.” Een warme mens.
Ettelijke nummers van Willem Vermandere gaan over de Westhoek:
We hadden het geluk hem meerdere keren live te zien: één keer dankzij studentenpastoor John Dekimpe van de KULAK die Willem tot zijn pensionering – die van John, niet van Willem – elk jaar naar de KULAK bracht. Willem zelf – intussen 83 jaar wanneer we dit artikel schrijven – gaat nooit op pensioen door zijn pact met de duivel:
“Ik sloot die nacht in één twee drie
met magere Piet een compromis
gij komt mij halen op den dag
da ‘k voor niemand nie meer zingen mag
maar zolang dat mijn lied de mens verblijdt
laat je mij leven tot in eeuwigheid”
Later zagen we hem ook nog in het cultureel centrum van Zottegem, toen al naar de tachtig toegaand: zang, gitaar, een blaasinstrument (speciale klarinet?)… Hij dartelde niet meer over het podium, maar de warmte van het concert is me bijgebleven. Ode aan Willem Vermandere en dat zijn muziek mag verder leven tot in eeuwigheid.